“İnsanlık tekrar ormanlara sığınacak!”
İranlı Şair Feridun Muşiri, Bahara İnan kitabında modern kentin beton ve cam yapıları arasında sıkışıp kalmış insanın ormanlara, kırlara, dağlara kaçma arzusunu yüksek bir sesle haykırıyor ve modernitenin sayıları gün be gün artan isimsiz firarilerine bahar nağmeleriyle eşlik ediyor. Bu bahar, günlerin aktığı, ayların döndüğü yalnızca bir mevsim değil. Şair gülün şarkısıyla, menekşelerin mor yatağıyla, güvercinlerin nazlı uykusuyla insanları bütün bir çağın ruhunu tazeleyecek bir “bahara inanmaya” çağırıyor. Tabii en başta da kendisini… Çünkü ölüm, insanın hoyrat oyuncağı. Çünkü ölüm, insanın fütursuz yoldaşı. Ölümün böylesine pervasızca davet edildiği dünyaya, hayatı muştulayacak bir bahar gerekiyor.
